Eski günlerdeki gibi...

Heyecanlı, tatlı bir telaş içinde bir yandan yemekleri hazırlıyor diğer yandan evi düzenliyorum.
Gözüm saatte, kulağım kapıda.
Gelecek olan dostlarım yolda.
Sayısız yıllar, kilometrelerce yollar araya girmiş,
bambaşka hayatlara dağılmış olsak da yine bir araya geliyorduk ne güzel.
Tıpkı eski günlerdeki gibi. Ne kadar da çok şey vardı konuşacak iki gün yeter miydi?
O dostlar geldi. O sohbetler edildi. Bir çatı altında, bir sofra başında.
Hapşırır gibi kendiliğinden, yatağını bulmuş su gibi öylece akıp gitti.
Fatoş Antalya´dan, Ömür Buca´dan, Hale Urla´dan gelmemiş gibi.
Biz aynı okulda çalışıp haftayı tamamlamış ve okul çıkışı haydi bize gidelim demişim gibi.
Gerçek samimi ilişkilerin doğası böyledir, bıraktığın yerden başlar o doğallıkta akıverir dostluk.
Hesapsız, keşkesiz olanca samimiyetle, on yıl sonra bile bıraktığın yerde buluverirsin.
Hayata rağmen, kadere rağmen; çünkü mayası sevgidir.