İÇİNDEKİ RÜZGÂR

Kitabım bitecek dedi Canan. Oturduğu yer kadar gönlü de huzursuzdu, parmağını saçlarının lülelerine doluyor, ileride top oynayan çocukların ailelerinin tezahüratlarını ise büyük bir hayranlıkla izliyordu.

Yaşamak kolay olandı, asıl mesele şimdi başlıyor,

diye mırıldandı. Uzun bir sessizlikten sonra deneyerek söze karıştı Esma.

Yaşamak zor be abla, bak bana, genç yaşımda yaşlandım. Beyazlar egemen oldu saçlarıma. Boyamak bile içimden gelmiyor. Ne neşeli kızdım oysa, sağ olsun İsmail ile evlendikten sonra silik bir yazı gibi yaşıyorum hayatı.

Yazı deme be Esma, yaram kanıyor. Bunca yıl bekletilen hayaller… Orta yaşa gelince ömür bitiyor telaşı ile kitap çıkarma serüveni. Bir sözün bıraktığı ilelebet sürecek olan bir yara. “Senden bir halt olmaz.” demeseydi babam, bugün bu korkuyu taşımayacaktım. Yazdığım yazılarımı ateşe verdiğimde kâğıtlar değil, içeride bir yerde canım yanmaya başlamıştı.

Tam sözünü bitirdi ki çocukların attığı top başına geldi. Birden sıçradı. “İşte,” dedi, “hayat da beni bu şekilde kendime getirdi.” Eğilip topu alarak çocuklara fırlattı.

Ağaçtan düşen bir kuş gibi süzülen büyük yaprak Emel’in kucağına düştü.

İşte ben de böyleyim abla, dedi. Yaprak gibi savruluyorum hayatta. En basitinden bugün yaptığım keke bile İsmail “İdare eder, aç kalmaktan iyidir.” dedi. Ne sen sor, ne ben söyleyeyim, sanki ona soran olmuş gibi. Püskürmeye hazır yanardağ gibi hareketliydi duygularım. Hiçbir halt beceremeyecek olan ben nasıl olacak da gönüllere girecektim? Sözlerim nasıl düşüncelere arkadaş olup, hayatın içinde yer alacaktı.

“Bu da kitap mı?” derler mi acaba? “Banane, yaşadıklarını yazmışsın, sanki çok matah şeyler…” sözlerini duyar gibiyim. Aklımda binbir soru, binbir cevap. Kaygının biri bin para. Önlerinde uçurtma uçurmaya çalışan çocuk. Rüzgârın yön vermesiyle adeta uçurtma ile dans etmeye başladı. Göklere havalanan uçurtmaya ilişik kocaman bir pankart da havalandı.

Umut hiç bitmeyen bahar mevsimidir, içinde kar da yağar, fırtına da kopar. Ancak çiçekler açmaya hep devam eder.

Esma ve Canan birbirinin gözlerinde kayboldular.

Hoşçakalın.