UNUTMAK...

Allah´ın bizlere verdiği en büyük nimetlerden biri olduğu söylenir.

Bence de çok büyük bir nimettir unutmak.

Düşünsenize yaşadığınız kötü anlar, acılar, hayal kırıklıkları,

ilk günkü etkisiyle hep yanınızda.

Gerçek bir cehennem olmaz mıydı yaşam.

Unutulması gerekenleri unutabilmek,

Hatırlamamanın özgürleştirici gücünü hissetmek.

Kin, öfke, kırgınlıkları geride bırakmak.

Hepimizin biraz hafiflemeye ihtiyacı yok mu?

Olayı unut dersi al da derler,bu bana çok mantıklı gelir.

Gereksiz yük taşımamak gibi özü kap gerisini yolla gitsin.

Bir de travma halleri vardır, kendimden biliyorum

Geçirdiğim bir trafik kazası üzerinden yıllar

 geçtiği halde asla o anı hatırlamıyorum.

Ne kadar korktuysam hafıza silmiş.

Bir yoldayım, bir de ambulansa bindirilme çabaları,

 arada ne var bende yok.

Babamın son nefesi, o derin acı.

Şimdi ise o yıkıcı yoksunluk duygularının yerini

varlık zamanlarındaki güzellikleri yaşamış olmanın minneti alıyor.

Doğum sancısının acısı unutulmasa gelir miydi diğer kardeşler.

Asla unutulmaması gereken dersler, vefa borçları ve sevgilere

yer açmalıyız hayatımızda. Bu da ancak gereksiz düşüncelerden,

zihne yük anlardan arınmayla olabilir.

Tekrar tekrar yazmak istiyorum

Olayı unutup dersi alabilmeli insan.

Vefakar olmalı hatırlamalı iyiyi, doğruyu.

Dersini alıp acilen unutmalı kötü anıları.

Silmeli hiç yokmuş, olmamış gibi ama bilmeli ki

İzin verirse tekrar aynı akıbet kapıda.