Güzel bir şiirdi okuduğum ve de paylaşmak istedim.
O şiirde beni etkileyen neydi bilemiyorum.
Kedileri sevmem ve onlarla iyi anlaşmam mı?
Yoksa şiirde anlatılanları hayatta gözlemlemiş olmam mı?
Sonuçta en çok haksızlığa uğramış olan canlıdır kedi.
Nankörlükle suçlanır; minnetsiz olduğundan
Anlaşılmadığındandır bu ötelenmesi.
Ne de olsa insanların çoğu köpek sever.
PABLO NERUDA´DAN
Kediye Türkü
Hayvanlarda ters giden
bir şey vardı:
Kuyrukları fazla uzun
ve bir talihsizlikti kafaları.
Sonra toplanmaya başladılar
yavaş yavaş
parçaları uydurarak birbirine,
hoş bir görünüm yaratmak için,
doğum lekeleri, zerafet, heybet.
Ama kedi,
yalnızca kedi oldu tamamlanabilen,
gururluydu:
Doğuştan her şeyi yerli yerindedir ne olsa,
kendinden hoşnut
ve tam olarak emindir ne istediğinden.
İnsan balık ya da kuş olmak ister,
kanatlarımız olsa der yılanlar,
köpekler müstakbel aslan,
??.
Ama kedi
kedi olmaktan başka bir şey istemez,
her kedi katıksız kedidir,
???.
Kendinden emin, net ve ne istediğini bilmek.
Minnetsiz olmak.
Halinden hoşnut yaşamak.
Bunu başarmak birçoğunun isteği değil midir?
Kimi takdirle bakar, gıpta eder.
Kimi hasetle gıybete düşer.
En güzeli itibarsızlaştırmaktır der kimisi de.
Ne de olsa itibarı olanın yokluğu acı verir.
Nankör diyelim kediye, minnet etmedi diye.
Oysa gerçek tektir ve değişmez.
Başkalarının bizim hakkımızdaki düşünceleri
her ne olursa olsun değiştiremez aslımızı.
Kötü diyenin kötüsü, iyi diyenin iyisiyizdir de,
Sadece gerçek olanın gerçeği oluruz.
Sayfa başına git